Ciąg dalszy

-Ross! - zawołałam mojego chłopaka.

- Jezu! Czemu jesteś cała czerwona? Płaczesz?

- On znowu się odezwał. Patrz - pokazałam mu sms-a.

- To chyba już nie są żarty.

- No co ty!

- Spokojnie. Powiedzmy komuś dorosłemu o tej sytuacji. 

- Dobrze, tak chyba będzie najlepiej. Sami sobie nie poradzimy. 

Poszliśmy do sypialni rodziców R5. Niestety musieliśmy ich obudzić. Dzisiaj położyli się wcześniej, by nie przeszkadzać nam w zabawie.

- Co się stało kochani? - zapytała z troską Stormie.

- Mamy dość duży problem...

- Pomożemy wam, nie bójcie się - zapewnił Mark.

Wytłumaczyłam im wszystko dokładnie. Trudno było mi mówić, bo gardło miałam ściśnięte. Po zakończeniu mojej wypowiedzi mama Lynch przytuliła mnie i powiedziała, że jutro rano jedziemy na policję.

- A jak będzie za późno? - martwił się Ross.

- Będę czuwać całą noc - zaproponował Mark.

- Dziękujemy.

 Rano

- To jak, jedziemy? - spytali rodzice.

- Tak! Musimy to jak najszybciej załatwić. Chcę wreszcie spać spokojnie.

Niestety od samego początku mieliśmy pecha. Ktoś ( a raczej wiadomo kto) przebił nam opony w samochodzie. Co on od nas chce? Postanowiliśmy więc, że weźmiemy taksówkę, ale oczywiście nie było już wolnych! Zostało nam iść na piechotę. Boże! mam go serdecznie dość!

Na komisariacie

- Dobrze, że zgłosiliście tę sprawę. Postaramy się dowiedzieć z jakiego numeru dzwonił ten przestępca.

- A...czy...

- OMG! To Ross Lynch! Jestem twoją fanką! Aaa! nie wierzę, to naprawdę ty! Czekaj, przyniosę ci rzeczy do podpisania.

- Widzę, że pana córka jest wielbicielką R5 - uśmiechnęłam się do policjanta.

- Ach tak. Czasami trudno z  nią wytrzymać, ale może jak dostanie autograf, trochę się uspokoi.

- O! A to ty. Kocham cię, ale i nienawidzę jednocześnie.

- Miło...

- Po prostu to ja chciałabym być dziewczyną Rossa - mój chłopak uśmiechnął się delikatnie.

- Często to słyszę, przywykłam.

- A czemu właściwie jesteście na policji? - zdziwiła się dziewczynka.

Pomyśleliśmy, że w skrócie powiemy Sue ( tak miała na imię). Nie zdradzaliśmy wielu szczegółów, bo jeszcze by się przestraszyła, czy coś.

- Tato! - zaczęła dziewczynka- Musisz zapewnić im całodobową ochronę! Przecież to chodzi o życie moich idoli.

- Tak też myślałem.

Uff. Rzeczywiście ktoś powinien nas pilnować...Może wtedy trochę się uspokoję. O nie! Słyszę dźwięk sms-a. To pewnie on!

- Panie władzo. To...to chyba on. Proszę przeczytać, ja się boję.

- Cytuję: I ty myślisz, że policja wam pomoże. Głupiutka jesteś. Ale i tak cię kocham. ten twój chłopaczek to długo już nie zabawi się z tobą. Zresztą wiesz. za to ja...Dowiesz się, luzik. Do zobaczenia! Mogę tylko z tego wywnioskować, że śledzi was i nie ma dobrych zamiarów.

- Wow! chyba zostanę policjantem. Wiem tyle samo!

- Spokojnie. Damy tę sprawę do specjalistów i wszystko będzie dobrze. Teraz wracajcie do domu i nie martwcie się. Pójdzie oczywiście z wami ochroniarz.

W domu

Chyba nigdy nie miałam takiego stresa! Nawet przed występami czułam się lepiej niż teraz. W sumie wtedy nikt mi nie groził. Ach to straszne. Oczywiście dla wyjaśnienia powiadomiliśmy o całej sytuacji pozostałym domownikom, bo trochę zdziwili się, widząc jakiegoś dryblasa w czarnym uniformie w swoim domu. Rydel nawet się spodobał :). Ale jest dla niej o wieleee za stary. Rikera i Malwinę jeszcze rozumiem, ale ich bym nie zcierpiała. 

Dwie godziny później poszliśmy zjeść obiad. Niestety...przy stole także Delly nie oszczędzała sobie podrywów. Co ona w nim widzi? Przecież on jest...no...nieciekawy. 

- Rydel!- kopnęłam moją przyjaciółkę w nogę.

- Auć! - wszyscy się nagle na nią popatrzyli - To skurcz he he. Pójdę go rozchodzić. Asia rusz się.

Gdzie ona mnie ciągnie...

- Co ty odwalasz?

- No sory, ale on chyba hmm....ma z 30 lat. A jak mi wiadomo ty trochę mniej!

- No przestań, przecież się tylko wygłupiam. Myślałaś, że serio się w nim zakochałam?

- A te wszystkie miny i w ogóle.

- Odkąd rzuciłam Austina...nie flirtowałam. Należy mi się coś od życia, nie!?

- Ale żeby z 30-latkiem...Blee!

- No wiem, wiem, ale cóż. Ha ha!

Popatrzyłam na nią wymownie.

- Dobra już przestanę. 

Siedzieliśmy jeszcze przy stole dobrą godzinę. Jednak nie byliśmy w dobrym humorze. Praktycznie nikt się nie odzywał...No bo o czym niby mieliśmy rozmawiać w takiej sytuacji!

- Może pójdźmy do pokoju i pograjmy coś. Trzeba by rozładować atmosferę - zaproponował Ratliff.

- Ok, nic innego nie mamy do roboty - odpowiedzieliśmy chórem.

Weszliśmy więc po schodach i wybraliśmy grę- Monopoly. Zawsze uwielbiałam w nią grać. Myślę, że to jest moja ulubiona planszówka. 

Po skończonej grze, która zajęła nam sporo czasu, zeszliśmy na dól, by pooglądać telewizję. Rocky zrobił pop-corn, a Riker przygotował coś do picia.

- Ja idę się przejść. Spokojnie, wyjdę tylko na ogród.

- Ale wracaj szybko.

Ratliff puścił nam komedię pt: " Nadchodzi Polly". Genialny film! 

- Ej! Słyszeliście...yy...krzyk?

- To nie był głos Rossa, idę po niego.

- Nie, ja pójdę! - krzyknął ochroniarz.